ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
 

ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΗ - ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Το αειπάρθενον και αναμάρτητον της Θεοτόκου.

Εκτυπώσιμο (pdf)

Στο Σύμβολο της Ορθοδόξου πίστεως[1] («Πιστεύω εις ένα Θεόν...) ομολογούμε πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, που γεννήθηκε, με τρόπο υπερφυσικό, από την Παρθένο Μαρία. «Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα».

Διά της Παρθένου ο Υιός της και Θεός συνέστησε την Εκκλησία, μέσα στην οποία, σαν σε άλλη κιβωτό, σωζόμαστε, μαθαίνοντας και ομολογώντας σε όλους την αλήθεια του Χριστού. Η «αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσα» και «όντως Θεοτόκος», η «μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής» και της χαράς (δηλ. του Χριστού)[2] διά της παρθενικής πολιτείας, δεν ήταν δυνατόν να αλλάξει τρόπο ζωής μετά τη γέννηση του Χριστού (και να παύσει να είναι παρθένος). Το αειπάρθενον της Θεοτόκου συμβολίζουν οι τρεις αστέρες στο ένδυμά της. Ότι δηλ. ήταν προ τόκου (της γέννησης του Χριστού), εν τόκῳ και μετά τόκον παρθένος.

  Ο ισαπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας διδάσκει: «Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, αδελφοί μου, ο γλυκύτατος αυθέντης και Δεσπότης, ο ποιητής (δημιουργός) των Αγγέλων και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως, παρακινούμενος από την πολλήν Του αγαθότητα οπού έχει εις το γένος μας, σιμά εις άπειρα χαρίσματα οπού μας εχάρισε και μας χαρίζει καθ’ εκάστην ημέραν και ώραν και στιγμήν, εκαταδέχθη και έγινε και τέλειος άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου και από τα καθαρώτατα αίματα της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, δια να μας κάμη να έβγωμεν από τας χείρας του διαβόλου, και να μας κάμη υιούς και κληρονόμους της βασιλείας του, να χαίρωμεν πάντοτε εις τον παράδεισον μαζί με τούς Αγγέλους και να μη καιώμεθα εις την Κόλασιν με τούς ασεβείς και τούς διαβόλους».

Επίσης από τον άγιο Κοσμά: «Ο άνδρας, αδελφοί μου, εγέννησε την γυναίκα από την πλευράν του χωρίς γυναίκα, και πάλιν έγινε γερός. Εδανείσθη εκείνη (η γυναίκα) την πλευράν από τον άνδρα και την εχρεωστούσε.

Εγεννήθησαν ωσάν τα άστρα του ουρανού γυναίκες εις τον κόσμον, αλλά δεν εφάνη καμία αξία να γεννήση άνδρα (από μόνη της), να πληρώση την πλευράν οπού εχρεωστούσε, παρά η Δεσποινα Θεοτόκος, οπού ηξιώθη δια την καθαρότητά της και εγέννησε τον γλυκύτατον Χριστόν εκ Πνεύματος Αγίου, χωρίς άνδρα, παρθένος, και πάλιν έμεινε παρθένος, και επλήρωσεν εκείνην την πλευράν. Ακούετε, αδελφοί μου, τι χαρμόσυνα μυστήρια έχει η αγία μας Εκκλησία»;[3]

Tο αειπάρθενον, ψυχής και σώματος, της Θεοτόκου δηλώνει τελεία καθαρότητα και αναμαρτησία. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει σχετικά: «Καὶ τὸ ὄνομα, λέγει, τῆς Παρθένου ἦταν Μαριάμ, ποὺ ἑρμηνεύεται Κυρία. Τοῦτο δεικνύει καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς Παρθένου καὶ τὸ βέβαιο τῆς παρθενίας, καὶ τὸ ἀλλοιώτικο καὶ προσεκτικὸ καὶ κατὰ κάποιον τρόπο παναμώμητο τοῡ βίου της· διότι, ἐπειδὴ ἦταν κυρίως παρθένος φερωνύμως, εἶχε τὴν πλήρη κατοχὴ τῆς ἁγνείας, ὄντας παρθένος καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή, καὶ κατέχοντας τὶς ψυχικὲς δυνάμεις καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ σώματος ὑπεράνω κάθε μολυσμοῦ, καὶ μάλιστα τόσο κυρίως καὶ βεβαίως καὶ ἐγκύρως καὶ καθ᾿ ὅλα ἱερῶς ὅλον τὸν χρόνο, ὅπως ἡ κλεισμένη πύλη[4] διατηρεῖ τοὺς θησαυροὺς καὶ τὸ σφραγισμένο βιβλίο[5] διατηρεῖ τὰ γραπτὰ ἀνέγγιχτα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς· διότι περὶ αὐτῆς ἔχει γραφῆ, τοῦτο εἶναι τὸ σφραγισμένο βιβλίο καὶ αὐτὴ ἡ πύλη θὰ εἶναι κλεισμένη, καὶ κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ περάσῃ ἀπὸ αὐτήν».[6]

Η Θεοτόκος αποτελεί και την πειστικότερη απόδειξη της έλευσης της χάρης του Θεού στον άνθρωπο από την καθαρότητά του και όχι από την κοσμική παιδεία όπως υποστήριζε ο Καλαβρός μοναχός Βαρλαάμ και υποστηρίζουν ακόμη πολλοί στη Δύση. «Χωρίς την παιδεία και τη φιλοσοφία, έλεγε ο Βαρλαάμ και δέχονταν οι οπαδοί του, οποιαδήποτε καθαρότης και αγιότης δεν είναι αρκετή για να απαλλάξει τον άνθρωπο από την άγνοια και να τον φέρει κοντά στον Θεό»...!

Η Παρθένος Μαρία, όμως, κατέβασε μέσα της στη Γη τον ίδιο τον σοφό Δημιουργό και τον έκανε άνθρωπο, καθιστώντας τον εαυτό της πηγή πάσης σοφίας και χάριτος. Και το πέτυχε αυτό αγωνιζόμενη να κρατά άκρα καθαρότητα, διαμένουσα στο ιερό του (τότε) ναού[7] από τριών ετών, ακούγοντας μόνο τις αναγνώσεις των ιερών Γραφών, χωρίς να λάβει καμμία κοσμική μόρφωση.

Γι’ αυτό και ο άγιος Γρηγόριος συμβούλευε τον Βαρλαάμ, αλλά και εμάς: «Χωρίς καθαρότητα, και αν ακόμη μάθεις όλη την φυσική φιλοσοφία από τον Αδάμ έως το τέλος του κόσμου, δεν θα είσαι λιγότερο, αλλά μάλλον περισσότερο μωρός (ανόητος) παρά σοφός! Και χωρίς εκείνη, αν καθαρισθείς και απαλλάξεις την ψυχή από τα πονηρά ήθη και δόγματα, θα αποκτήσεις τη σοφία του Θεού που νικά τον κόσμο και θα συναναστραφείς με αγαλίαση τον μόνο αληθινό Θεό».[8]

 Η ασύληπτη στον ανθώπινο νου καθαρότητα της Παρθένου, την οποία ούτε ένας κακός λογισμός δεν αμαύρωσε, είναι αφ’ ενός αποτέλεσμα του ησυχαστικού και πνευματικά άγρυπνου τρόπου ζωής της ιδίας, και αφ’ ετέρου της πλούσιας χάρης του Θεού με την οποία γεννήθηκε, ως καρπός προσευχής και απαθούς βιωτής των ευσεβεστάτων γονέων της Ιωακείμ και Άννας, αφιερωμένος στον Θεό.

Για το ιερό ζεύγος Ιωακείμ και Άννας, τους γονείς της Θεοτόκου, λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «Κι ἂν (ἐφ’ ὅσον) εἶναι πρέπον νὰ ἀποκαλέσουμε καρπὸ δικό σας τὴ μακαρία Παρθένο -καὶ ἀπὸ τοὺς καρπούς του, λέει ὁ Κύριος, γνωρίζεται ὁ καθένας- ποιὸς καρπὸς θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ θεωρηθῆ μεγαλύτερος, ἀφοῦ δὲν ἦταν ἕνα ἁπλὸ γέννημα τῆς φύσεως τὸ τέκνο σας, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἔργο τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀρετῆς σας»;...

Επομένως, δίκαια η Παρθένος έλαβε εκ κοιλίας μητρός πλουσιώτατη τη χάρη του Θεού, καθώς σ’ αυτήν περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις γι’ αυτό. Ιδιαίτερα διαφωτιστικός στο θέμα αυτό είναι ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994):

«Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα. Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς. Αλλά μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα. Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός».[9]

Επομένως, με τους ίδιους κανόνες με τους οποίους ο Θεός δίνει τη χάρη του σε όλους τους ανθρώπους γεννήθηκε και η Παρθένος. Αλλά η τελεία εφαρμογή των κανόνων αυτών, που ήταν η ακριβής τήρηση των εντολών του Μωσαϊκού Νόμου από τους γονείς της, της εξασφάλισε τη μέγιστη χάρη. Δεν μερολήπτησε υπέρ αυτής ο Θεός. «Γιατὶ μὲ κανέναν τρόπο βέβαια δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι προσωπολήπτης ὁ Θεός, αὐτὸς ποὺ ὅλα τὰ πράγματα ”τὰ μετράει μὲ ἀκριβοδίκαια μέτρα καὶ σταθμά”», τονίζει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας.[10]

Για να λάβει τη μέγιστη χάρη η Παρθένος από τους γονείς της έπρεπε να προηγηθεί η επισκίαση της χάρης σ’ αυτούς, που έγινε λόγω του εναρέτου βίου τους. Έτσι, μετά τον πλουτισμό τους από τη θεία χάρη, ενεργοποιείται στο γήρας τους η φύση για τη γέννηση της Παρθένου. Δηλ. η φύση περίμενε τη χάρη,[11] λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ἡ φύση, νικημένη ἀπὸ τὴ χάρη, στεκόταν φοβισμένη· δὲν εἶχε τὸ θάρρος καὶ τὴ δύναμη νὰ προχωρήσει αὐτὴ πρώτη. Ὅταν λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ γεννηθεῖ ἡ Θεοτόκος - Παρθένος ἀπὸ τὴν Ἄννα, δὲν τολμοῦσε ἡ φύση νὰ καρποφορήσει πρὶν ἀπὸ τὴ χάρη, ἀλλὰ ἔμενε ἄκαρπη, μέχρις ὅτου βλαστήσει ἡ χάρη τὸν καρπό. Ἔτσι ἔπρεπε, νὰ γεννηθεῖ πρωτότοκη ἐκείνη, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν «πρωτότοκο ὅλης της δημιουργίας», ποὺ «ὅλα σ᾿ αὐτὸν χρωστοῦν τὴν ὕπαρξή τους». (Λόγος του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού εις το Γενέσιον της Θεοτόκου).

Το προπατορικό αμάρτημα και η Θεοτόκος.

           Το προπατορικό αμάρτημα είναι, σύμφωνα και με το νόημα των λέξεων, (προσωπικό) αμάρτημα των προπατόρων, δηλ. κατακρίνει αυτούς μόνο και δεν μεταβιβάζει αμαρτίες στους απογόνους τους. Όμως υπήρξαν επιπτώσεις από το προσωπικό αμάρτημα των προπατόρων. Η ανθρώπινη φύση με την ανυπακοή απομακρύνθηκε από τον Θεό και έδωσε χώρο στον διάβολο να την πλανά, δείχνοντάς της μια φανταστική και ψεύτικη οδό τελείωσης. Έτσι ασθένησαν οι δυνάμεις που την οδηγούν στη σωτηρία και ήρθε σε όλους τους ανθρώπους ο σωματικός θάνατος.

           «Το γεγονός ότι ο Αδάμ εξ αιτίας της προσωπικής αμαρτίας του, παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, κατέστη θνητός και ως εκ τούτου καθίστανται θνητοί και οι απόγονοί του είναι κατανοητό και εύλογο. Το να καταστεί όμως αμαρτωλός κάποιος άλλος εξαιτίας της παρακοής του Αδάμ, αυτό θα ήταν άδικο και παράλογο». (σελ. 10)

«Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν Αδάμ. ούτως αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ουχ ως τω Αδάμ συμπαραβεβηκότες, ου γαρ ήσαν πώποτε, αλλ’ ως της εκείνου φύσεως όντες». (σελ. 12). Προέκυψε δηλ. στην ανθρώπινη φύση η αμαρτία σαν νόσος από την παρακοή του ενός, ήτοι του Αδάμ, και έτσι οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, όχι σαν συμπαραβάτες του Αδάμ, διότι δεν υπήρξαν ποτέ μαζί, αλλά επειδή ήταν της ιδίας φύσεως (δηλ. άνθρωποι).

Συνεπώς στους απογόνους των πρωτοπλάστων δεν μεταβιβάζονται οι αμαρτίες εκείνων όταν γεννώνται, καθώς «αυτό θα ήταν άδικο και παράλογο», αλλά μόνο η ροπή στην αμαρτία από την νοσούσα, από την απομάκρυνση από τον Θεό, φύση μας.

Δύο είναι οι αμαρτίες του Αδάμ κατά την παράβαση της Θείας εντολής, εξηγεί ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Η πρώτη, που είναι κατακριτέα, οφείλεται στην προαίρεσή του και η δεύτερη, που είναι ακατάκριτη, στις συνέπειες από την πρώτη στην ανθρώπινη φύση (=ψυχή και σώμα).

«Δύο γὰρ ἁμαρτίαι γεγόνασιν ἐν τῷ προπάτορι κατὰ τὴν παράβασιν τῆς θείας ἐντολῆς, ἡ μὲν διαβεβλημένη, ἡ δὲ ἀδιάβλητος, αἰτίαν ἔχουσα τὴν διαβεβλημένην, καὶ ἡ μὲν προαιρέσεως, ἑκουσίως ἀποθεμένης τὸ ἀγαθόν, ἡ δὲ φύσεως, ἀκουσίως διὰ τὴν προαίρεσιν ἀποθεμένης τὴν ἀθανασίαν». (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, προς Θαλάσσιον απόκρ. 42).

Η Θεοτόκος, ανήκει στην ανθρώπινη φύση, γεννημένη από ανθρώπους, τον Ιωακείμ και την Άννα. Δεν γεννήθηκε υπερφυσικά, άνευ σποράς, όπως ο Υιός της και Θεός Κύριος Ιησούς Χριστός.[12] Γι’ αυτό λέμε οι Ορθόδοξοι ότι γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα και όχι με άσπιλο σύλληψη, όπως διακηρύσσουν οι παπικοί (1854), υπονοώντας ότι γεννήθηκε υπερφυσικά. Διότι τότε ο Υιός του Θεού δεν θα είχε προσλάβει την ανθρώπινη φύση από την Παρθένο Μαρία, αλλά κάποια άλλη, και δεν θα μπορούσε να μας σώσει πραγματικά!

Οι Ορθόδοξοι, επίσης, πιστεύομε ότι η Παναγία όχι μόνο δεν βλάφθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά ήταν η μόνη που, πριν να εισαχθεί το Βάπτισμα στην Εκκλησία, κατώρθωσε να διαλύσει μέσα της την έχθρα που αυτό εκπροσωπούσε προς τον Θεό.

Διότι με αγώνα «η ίδια διέλυσε μέσα της την έχθρα που υπήρχε στην ανθρώπινη φύση κατά του Θεού, και άνοιξε τον Ουρανό και προσείλκυσε την χάρη και έλαβε τη δύναμη ν᾿ ἀγωνισθεί κατά της αμαρτίας» λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.[13] Και έτσι «ενώ ο φραγμός της έχθρας υπήρχε ακόμη (όταν γεννήθηκε η Θεοτόκος), αυτή συνδέθηκε με τον Θεό και τι υπάρχει πιο προφανές από ότι το τείχος εκείνο που χώριζε ολόκληρη την Οικουμένη από τον Θεό δεν άντεξε στην προθυμία μιας ψυχής»;[14]

Δεν υπήρχε το παραμικρότερο ίχνος αμαρτίας στην Παρθένο. Και αυτό είναι προφανές διότι: «Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, τίποτε δὲν ἐμπόδισε τὸν Θεὸ νὰ κατέλθῃ καὶ νὰ σκηνώσῃ μέσα της μόλις χρειάσθηκε. Γιατὶ δὲν θὰ μποροῦσε βέβαια νὰ κατέλθη, ἂν ἦταν οἰκοδομημένο ἀνάμεσά τους τὸ διαχωριστικὸ τεῖχος, πρᾶγμα ποὺ θὰ συνέβαινε, ἂν ὑπῆρχε μέσα της κάτι συγγενικὸ πρὸς τὴν ἁμαρτία. Γιατί, ὅπως λέγει ὁ Προφήτης: Οἱ ἁμαρτίες σας διαχωρίζουν ἀνάμεσα σὲ σᾶς καὶ σὲ Ἐμένα»...

           «Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο ποὺ βρίσκεται πέρα ἀπὸ κάθε θαῦμα καὶ προξενεῖ ἔκπληξη ὄχι μόνο στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτοὺς τοὺς Ἀγγέλους καὶ ξεπερνάει κάθε ρητορικὴ ὑπερβολή: τὸ πῶς, ἐνῶ ἡ Παρθένος ἦταν μόνο ἄνθρωπος καὶ δὲν εἶχε τίποτε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, μπόρεσε νὰ διαφύγει, μόνη αὐτή, τὴν κοινὴ (της ανθρώπινης φύσης) ἀρρώστια (του προπατορικού αμαρτήματος)». (Βλ. υπ. 13).

            «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι Παρθένε Άχραντε»[15] ψάλλεται στην Θεοτόκο. Νικήθηκαν όχι μόνο κατά την επίγεια βιωτή της, αλλά και μετά θάνατον. Διότι μόνον η Παρθένος αναστήθηκε από τον Υιό της και φέρει σώμα άφθαρτο και πνευματικό όπως Αυτός.[16] Τιμούμε στην κοίμησή της την «μετάσταση της Θεοτόκου», όχι από ένα τόπο σε ένα άλλο, αλλά προς τη Ζωή δηλ. τον Χριστό: «μετέστης προς την ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της ζωής», λέει το απολυτίκο της εορτής της Κοιμήσεως. Και «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν», [17]συμπληρώνει στο κοντάκιο ο άγιος Κοσμάς ο Μελωδός.     

           Απόδειξη ότι δεν μετέστη σε άλλη γήινη θέση το σώμα της Παρθένου, είναι το ότι ανοίγοντας τον τάφο στη Γεθσημανή μετά τρεις ημέρες, δεν βρήκαν οι απόστολοι το σώμα Της, παρά μόνο τα εντάφιά Της, όπως είχε συμβεί και στον τάφο του αναστημένου Χριστού.[18]

  Ο γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου, σε συμφωνία με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, κι άλλους Πατέρες έλεγε: «Η Παναγία είναι το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε με όλους τους όρους και τους κανόνες της ανθρώπινης ζωής, αλλά το σώμα της μετέστη, δεν υπάρχει ίχνος από το σώμα της στη γη. (Δηλ. δεν μεταστάθηκε τοπικά, αλλά είναι αναστημένο στον Ουρανό). Και δεν θα περάσει κρίση στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι πάνω από τους Αγγέλους.[19]

           Αξιοθαύμαστο και παρήγορο για μας είναι ότι και μετά την Κοίμησή της και εις Ουρανόν μετά του Υιού μετάστασή της η Θεοτόκος δεν μας εγκατέλειψε. «Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε». Και «ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τα ψυχάς ημών».[20]

Το παρόν (εκτυπώσιμο): https://www.imdleo.gr/diaf/2024/Panag-anam.pdf

7 Σεπ / 25 Αυγ 2024

Τίτου και Βαρθολομαίου των αποστόλων

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

  

Προσωπικός αριθμός - αριθμοβάπτισμα!

ΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ... ΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ - ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ 3ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ 3ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2o   &   1ο

  

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ: ΣΟΒΑΡOΤΕΡΕΣ ΟΙ ΟΔΟΝΤΟΚΡΕΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...!!!

+ + +